Benim mi?
Tapum yok.
Tapunun ne olduğunu bilmem.
Bir evimiz var, eşimin.
Bir de İzmir’de, küçük kızımın.
Bir karış toprağım, bir dikili ağacım bile yok.
Ne güzel!
Bir eşim var, canım, iki kızım var, bir de torunum, odalar dolu kitaplarım var, bir de…
Of, amma çok şeyim varmış.
X X X
Fazla sevmem, eş dost muhabbeti, sıkılırım.
Ama dostlarla rakı sofrasına bayılırım. Arada bir de Neşet Usta’dan bir türkü. Namık Hoca’yla “Bu ne sevgi ah, bu ne ızdırap” düeti, Mehmet Hoca’dan bir Namık şiiri oldu mu, değmeyin keyfime!
X X X
Yalnızlığa bayılırım.
Seviyorum, bir başıma sokak sokak dolaşmayı, rıhtımda turlamayı, ayak seslerim, martı çığlıklarına karışmalı.
Kafamda bin bir düşünce, birbirine dolanan notlar, karabatakla sessizce bir düşünce düellosu…
X X X
Ben mi?
Kimseye benzememeliyim.
Aykırı olmalıyım.
Yukarı mahalle çocuğuyum.
Herkes aşağı inerken, ben yukarı çıkardım, herkes yukarı çıkarken ben aşağı inerdim.
Bütün güzellikler aşağı mahalledeydi.
Hele ki kızları…
Beyaz, gülen kızların adının, çevre kirliliği ile anılıyor olması da son derece çelişkili bir durum yaratmaktadır. Bununla ilgili Bakanlığınız ivedi olarak hangi çalışmaları yapacaktır?
