Ben insanımı seviyorum.
BÜTÜN İNSANLARI SEVİYORUM.
Ama yoksulları, emekçileri, çalışan insanları bir başka seviyorum.
Doğdukları ülke adına başka adlarla anılan tüm insanları seviyorum. Adları, kimlikleri, inançları, milliyetleri ne olursa olsun.
Ben insanımı seviyorum.
BÜTÜN İNSANLARI SEVİYORUM.
X X X
Yoksulu, yaşamak için direnen her insanı daha çok seviyorum. Alın terini yaşamanın onuru kılan insanı nasıl sevmem. Ailesinin, çocuklarının insanca yaşamaları için var gücüyle çalışan, emeğini satan her güzel insana ben taparım. Onun emeğini kutsal bilirim, sayarım.
Ben insanımı seviyorum.
BÜTÜN İNSANLARI SEVİYORUM.
X X X
Ben doğayı seviyorum.
Otları, çiçekleri, ağaçları. Hele ki mayıs ayını taçlandıran bademi, erik ağacını, şeftaliyi, kirazı nasıl sevmem. Çocukluğumun kutsal ağaçları…Ya çiçekler, papatyalar, gelincikler…Ortalarına uzanıp gökyüzünde bir yerlere koşturan bulutlara atlayıp gitmek. Ihlamur ağacının kokusunda sarhoş olmak, koklamaya kıyamadığın manolyalara hayran olmak. Poyrazın o serin esintisinde ormandan polen, kayın, kestane, tespih ve çam ağaçlarının aroması, ormanın kokusu, özgürlüğün kokusu. Ya o hayvanlar! Seyrine doyum olmayan, gözleri ile konuşan, sevgi besleyen hayvanlar…Kuş seslerinin kutsal müziğinde ruhumu dinlendirmek…
Ben doğayı nasıl sevmem!
X X X
Okumayı seviyorum.
Kitaplarımı seviyorum.
Dergi ve gazetenin arasına dalmayı seviyorum. Dalıyorum düşünce denizinin derinliğine, kayboluyorum. Her bir kitabın dünyasından yeni dünyalar, yeni düşünceler doğuyor bilincimde. Ve düşüncelerimi kaleme dökmek, en büyük, vazgeçilmez bir tutkum.
X X X
Benim işim sevmek.
İnsanlara bulaştırılmak istenen kin ve öfkeyi, tüm kötülükleri defetmenin yolu sevmek…