Sıkıntıdan kurtulamayan ülkem, olumsuz duygularla yaşayan ülkem, ne yapacağını bilmeyen ülkem, boşluk ve kültür yozlaşması yaşayan ülkem. Üretim yapmayan, sabır ve tahammülü yüksek ülkem, hedefi olmadığı için bu boşluğu türlü eylemlerle dolduran ülkem. Bekledikçe tembelleşen,daralan, bunalan ve hatta depresyona giren ülkem. Yiyip, içip, alışveriş yapıp, o boşluğu ruhuyla alakasız meselelerle dolduran ülkem. Bu dolduruş aynı zamanda işgaldir. Bedenin tatmini, ruhun işgalidir çünkü.
Hedefi olmayan ülke her zaman boşluğa düşer bu boşluğunda kendine ait bir felsefesi, psikolojisi vardır. Boş geçen zamanın hayatımızdan alıp götürdükleri ülkemizin istatistiklerine yansıyor.Bu yazı biraz da bunu anlatmaya çalışıyor.
Okuma oranından tutunda gıda ve tarım üretimine kadar, çocuk istismarından, trafik ihlallerine kadar, geniş bir yelpazede ne kadar gerilediğimizi istatistiklerden görebilirsiniz.
Bu gerileme boşluktan kaynaklanıyor.
Bizler ülke olarak boş bir zaman aralığındayız. Ne yapacağımıza bir türlü karar veremiyoruz ve bu boşluk bize endişe veriyor. Bu boşluk ya ülkenin her bir parçasına yayılır ya da ülkeye ve kişiye bir üretim ihtiyacı sunar. Yemek yapmaktan yazılım icat etmeye kadar genişleyebilecek bu üretim süreci, hem vatandaşların hem de ülkenin varoluşunun anlamını sorgulaması üzerine de benzersiz bir imkandır. Sıkıntıdan sokak ortasında insanlar birbirlerini bıçaklıyor, kurşun yağdırıyor. Sıkıntıdan yoğun bir meşgale eksikliği duyuluyor. Bu eksiklik her alanda kendini gösteriyor.
Ülkemizin hedefi olmaması, vatandaşlarına da yansıyor. Topyekün bir boşluğa sürüklüyor.
Ülke olarak bu kadar sıkıldığımız yetmedi mi? Kendinle yüzleşme zamanı gelmedi mi? Bu sıkıntı, bu boşluk bizi nereye götürüyor? Neden bu kadar boşlukta hissediyoruz?
Depremler, seller, kazalar, ölümler yaşadık ve tahhmül ettik. Tahammül etmeyi öğrenmek olgunluk yolunun mihenk taşıdır. Bu taş daha sonra sabrın da alameti olur. Sabrında üstü o anı yaşanabilir kılmak ve dolayısıyla hayatından memnun olabilecek seviyeye gelmektir.
Ben hem birey hem de ülke olarak bu olgunluk seviyesine ulaştığımızı düşünüyorum.
Artık ayağa kalkma zamanı. Sıkıntılardan kurtulma ve bir yol haritası çizme zamanı. Artık tüketim değil, üretim zamanı. Siyasi kavgaları bırakıp hem birey olarak hem de ülke olarak bir hedef koyup o hedef doğrultusunda daima ileri gitme zamanı.
Ucuz et alabilmek için sabahın ilk ışıklarından kuyruğa girmek yerine hayvancılık yapma zamanı. Salatalığın kilosu 40 tl oldu diye isyan etmek yerine tarıma yatırım yapıp ekip biçme zamanı. Yumurtanın kolisi 100 tl’yi geçti diye isyan etmek yerine, köyde oturup şehirden yumurta siparişi vererek değil, iki tavuk besleyerek taze yumurta yeme zamanı. Özelleştirilen fabrikaların ülke ekonomisini nasıl etkilediğini yaşayarak öğrendik. Artık o fabrikaları tekrar geri alma zamanı. 21. Yüzyılda Asgari ücretli ve emeklilerin kira fiyatlarına ve barınma sorununu konuştuğumuz bu gülünç durumdan kentsel dönüşümle, Toki ile, devlet planlama teşkilatını tekrar aktif hale getirerek bu sorunları aşma zamanı.
Tarımdan, sanayiye, spordan kültüre her alanda bir yol haritası çizerek hem ülke olarak hem birey olarak artık yürüme zamanı.
Ben neyle meşgul olursam mutlu olurum? Hangi becerilerimi geliştirmeliyim? Ne yaparsam kendime bir faydam olur? Hangi işin peşine düşersem çevrem için yarar sağlayabilirim? Neler yaparken kendimi daha değerli hissediyorum? Hangi meşgale hem bedenimi hem de ruhumu dinç tutar? Bu sorular belki farkında değiliz ama sıkıntılı anlarımızda doğar. O büyülü boşluk anlarında. Çünkü sıkıntı uçsuz bucaksız bir boşlukla gelir. Bu boşluğu nasıl değerlendireceği insanın elindedir.
Unutmayalım ki, her zorluğun bir çıkış yolu vardır. Yeter ki pes etmeyelim ve birbirimize inanarak bu yola çıkalım. Ya bir yol bul, ya bir yol aç ya da yoldan çekil. Yol bulalım, yolumuza yoldaş olanlarla bu ülkeyi can sıkıntısından, amaçsızlıktan, büyük boşluktan kurtaralım.
Eğitimci Yazar
Soner Atabek
