Ahlaksal çöküntüye uğratılmış/sokulmuş bir toplumda var olagelen kutsal değerlerin yerini başka kutsallar alır. Hele ki dinsel değerlerin yoz çıkarlar uğruna alabora edildiği toplumlarda, insanı insan yapan değerler hızla yok olurken, insanı hayvanlaştıran yeni değerler ortalığı kaplayıverir.
X X X
Giderek yozlaşan benciliğin ve yok edişin doruğuna tırmanan çıkar ve paranın kör tutsağı olan insanlar, yeni kutsallara sığınır/sarılır.
Böylesi bir toplumda insanların sığındığı, var ettiği üç kutsal vardır.(Oluşur)
Yalan söylemek.
Hırsızlık yapmak.
Küfretmek.
Ekonomi, her şeyi belirler.
Ekonomik olarak yaşam sınırlarının altında, adeta mucizeler yaratarak yaşayan milyonlarca insan, işsizliğin, yoksulluğun, açlığın girdabında boğulan/boğuşan insan, yalan söylemeyi yaşamsal bir dayanak yapar kendisine. Yalan söylemek sıradan, normal, doğal bir söz oluverir.
Hırsızlık, yaratılan her değerin üstünde, emeği olmadan karşılıksız, bedelsiz ortak olma eylemidir. Hırsızlık, emeksiz yemektir, almaktır. Ne ki, kapitalist düzenin savunduğu aşsız-işsiz bıraktığı insanların yaşama tutunmak için yapacakları kaçınılmaz bireylerindir hırsızlık. Hırsızlık, aşağılanan, horlanan, sömürülen insanların kutsalı oluverir.
Herkes hırsızlık yapar.
Emekçinin alın terinden çalan burjuva ile halkların emeğinden çalan/sömüren emperyal hırsızlarla, üretimden yaşamsal bir kıymık çalan milyonlarca insan arasında ne fark var ki... Biri büyük hırsız, diğeri küçük hırsız.
Herkesin hırsız olduğu bir dünya.
X X X
Küfretmek sıradan oldu.
Yokluk, yoksulluk, sıkıntı ve dertlerin insan fizyolojisini allak bullak ettiği günümüzde yediden yetmişe herkes, içinde biriken kin ve öfkenin boyutunca basıyor küfrü. İyi de ediyor.
Ya sonra?
Yalan söylemek.
Hırsızlık yapmak
Küfretmek.
İnsanın üç kutsalı oluveriyor.