Uyanık Temel, günün koşulları gereği adamını bularak, iktidara yaklaşıyor ve bir devlet kurumuna kısım şefi olarak giriyor.
Ayak işlerini yapmak için büroya bir hademe alınacak. Elemanın seçimi, kısım şefi Temel’e bırakılıyor.
Adaylar kalabalık. Temel, bu durumda bir sınav yapmaya karar veriyor:
“Bize bir kişi lâzımdır. Bu nedenle sizi imtihan edeceğim.”
O sırada gözü, Dursun’a ilişiyor. Onu burnundan tanımış ve hemşerisi olduğunu anlamıştır. Torpil yapıp, Dursun’u ise almak isteyerek ona soruyor:
“Hemşerim, söyle bana bakalım. Sana iki kuzu verdim, sonra iki kuzu daha verdim, kaç kuzu oldu?”
“Beş tane oldu.”
“Hay Allah, beş olur mu lan? Doğru cevap ‘4 tane olur’ idi. Tabii, bu soru biraz zor oldu. Şimdi daha kolayını sorayım. Sana bir kuzu verdim, sonra bir tane daha verdim, kaç kuzu oldu?”
“Üç kuzu oldu.”
“Hayır, yine bilemedin. Doğru cevap iki olacaktı. Peki, sana son bir soru. Bunu bil, sınavı geç. Sana sadece bir kuzu verdim, kaç kuzun oldu?”
“İki tane.”
Temel, artık dayanamaz, çok sinirlenir ve o öfkeyle Dursun’un suratına birkaç tokat patlatır:
“Ulan, hemşeri deyip işe almak istedim ama sen de tam salakmışsın ya…Ula sana bir kuzu vermişsem, sadece bir kuzun olur, asla iki olmaz, anladın mı salak?”
Dursun, itiraz eder:
“Olur mu? Evde bir kuzu daha var, eder iki!”