Sabahattin Ali, “Ses” isimli kitabına şu cümleyle girer:
“Hayatında yalnızlıktan başka bir şey görmediği için müthiş yalnızlığının farkında bile değildi.”
Sibel Öz’ün şu dizeleriyle sürdüreyim, yazımı:
“Kendini yalnız hissetme,
Yalnızlık,
Kalabalık, gürültülü insanlardan
Daha cesurdur
Daha dürüsttür
Aldatmaz seni,
Kandırmaz
Hep yanındayım diyenlere inat,
Yalnız kalmak kendi başına bir sanat”
X X X
Dostoyevski’nin şu sözü geliyor, aklıma:
“İnsana olan saygımı kaybetmemek için insanlardan uzak duruyorum.”
Bu kadar güzel, ince bir isyan duymadım.
X X X
Yalnızlık, seni anlamayan kalabalıklar içinde kalmaktan daha iyidir. İnsana huzur ve mutluluk verir. Yaşamın tadını daha iyi çıkarmanızı sağlar.
Sıra, Özdemir Asaf’ın dizelerinde:
“Yalnızlık, yaşamda bir an,
Hep yeniden başlayan…
Dışından anlaşılmaz
Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan…
Paylaşılmaz
Bir düşün’de beni sana ayıran
Yalnızlık
Paylaşılsa yalnızlık olmaz”
X X X
Lübnan asıllı filozof, şair ve ressam Halil Cibran’ı çok severim.
Cibran, şöyle diyor:
“Yalnızlık, ölü dallarımızın tümünü alaşağı eden, sessiz bir fırtınadır. Yine de yaşayan köklerimizi daha da derinine gönderir, yaşamla dolu yeryüzünün sağ kalbinin.”
“Yalnızlığım, insanlar benim konuşurken yanlışlarımı övüp, sessiz faziletlerimi suçladığında doğdu.”
X X X
Erdek’in nostaljik çay bahçelerinde oturan yalnız bir adamdır, bu satırları yazmamın nedeni.
Recai Çevik’ten söz ediyorum.
Yıllardır yazan, üretmekten yorulmayan, düşünen bir yazar…
Yalnızlıktan beslenen bir yazı aşığı.
Selam olsun!
