Olur mu?
Olur…
Kapitalist toplumda insan, insanın kurdu olur, dostu olmaz.
Ama insanın içinde, ta derin bir yerinde, insan olmanın kırpıntısı vardır.
Söküp atamaz.
İnsan, insana sığınır, domuza, çakala, aslana değil.
X X X
İnsan, hastanede, hapishanede, tımarhanede, gurbette, fabrika dişlileri arasında, mezarlıkta yalnızdır.
Hayatın her alanında, her yerde, ne yapar eder, kendine bir arkadaş, bir yakındaş, bir dost edinir. Bir dostun sıcaklığına sığınır insan.
İnsan, neden bir başka insanın kurdu olsun?
Bu düzen kurusun, bu düzenin insan belasını versin.
Allah’a havale etmeden.
X X X
Cehaleti yakamıza yapıştırdılar ya.
Bu yüzyılda bu cehalet!
Vahşeti de geçti, cehennem ateşi gibi yakar oldu insanlarımızı.
İnsana özgü ne kadar hasletler varsa, gün gün, hepsini kemirmeye, yok etmeye başladı.
Yalan dolan, ikiyüzlülük, hırsızlık, saygısızlık, sevgisizlik, ahlaksızlık aldı başını gitti.
Yürü ya cahil!
X X X
İnsanın niteliğini bozan, devlet düzeninin bozulmasıdır.
“Ya devlet başa, ya kuzgun leşe” demiş atalarımız.
Leşe dönüşen toplumsal düzenin başına kuzgunlar üşüşüverir.
ALLAH KURTARSIN!