Benim yaşam felsefem, anayasam bu.
GÜZEL BİR GÜNÜN AKŞAMINDA KIRAÇALI SOFRAMDA BİR İKİ DUBLE RAKI YUVARLAMAK…
Değme keyfime…
Bu yaşam felsefesi, kimse bozamaz.(Sofranın mimarı güzel eşim hariç)
Sizi bilmem.
İlgilenmem de.
Herkes kendi cennetini de yaratır, cehennemi de.
X X X
Bu küçük kente vurgunum.
Erdek.
Aşkım benim!
Sokaklarında dolaşmak, insanlarına laf atmak, güldürmek, serseri serseri dolaşmak…
‘Denize merhaba’ diyen her sokağında, dik caddelerinde salına salına yürümek.
Bu çılgın büyüyen kentin, birbirini tanımayan insanlarını tanımak olası değil.
Dilsiz, suskun, serseri, güleç, somurtkan insanlar…
X X X
Rıhtıma vurdum kendimi.
O bayır, dik sokakların yorgunluğunu, benim gibi kimsesiz bir bankta dinlenmenin keyfindeyim.
Dalıp gittim denize, o rıhtım taşlarına vuran dalgacıklara…
Uzakta aç martı çığlıkları, hemen önümde dalıp çıkan bir karabatak.
X X X
Gülen insanları severim, bilirsin.
Onlar yenilmez.
Omuzları düşmüş, yaşama küsmüş insanları hiç sevmem.
Köle ruhlu insanlar.
Kavgayı severim.
Kendimle, cahille, yobazla, faşistle, düzenin kendisiyle…
Hep kavga ederim.
X X X
Gecenin sessizliği…
Yıldızların oynaşı…
Sahilden gelen bir güzel, tatlı müzik…
Hayat, ne güzelsin!
Rakı, sen daha da güzelsin…
İyi ki varsın be güzelim…