Dumanlı dumanlı oy bizim eller
Oturup ağlasam delisin derler.
X X X
İsterim ki
Mazlumun da selleşen azmi olsun
Yıksın
Engelleyen ne varsa yaşam tutkusunu.
X X X
Ne gücünün farkında köle,
Ne köle olduğunun
Şükürle yudumluyor
Kader tasındaki zehiri
Ben sağırlaştım neredeyse,
Paslı şakırtısından
O yılmadı taşımaktan
Kollarındaki zinciri
X X X
Kavgamızın “niçin”i
Öylesine yalın ki
Bakışları üşüyen
Kimsesiz bebek için
Karartılan ufuk
Yağmalanan emek için,
Yaralı yürek için…
X X X
Değişmem
Hiçbir şeye,
Canımda kavganın alazını…
(*) Nihat BEHRAM’dan